chaos-angel

Gram... znaczy ' I play', nie 'I`m playin`'... w taką całkiem fajną grę internetową. Jak chcecie, to wpadnijcie na www.vallheru.net . Do rzeczy jednak. Podczas gry 'spotkałem', jeśli w ogóle można tak powiedzieć o wirtualnej rzeczywistości, jedną dziewczynę. Ula, tak ma na imię. Resztę pozostawię w tajemnicy, zresztą sam nie znam jej reszty. Dziewczyna zdaje się być inteligentną osobą, mądrą, jednak strasznie nieufną świata i otaczających ludzi. Przynajmniej mnie. Nie mam za złe, ludzi doświadczają różne przeżycia. To jednak nie przeszkodziło nam w rozmowie. Jeden z tematów oscylował wokół miłości. Ona powiedziała mi o swoim chłopaku, że go kocha, ale akurat gdzieś pojechał; ja wspomniałem jej o Natalce... I o Monice, o tym, co z nią przechodziłem... a raczej co sam przechodziłem, a ona zapewne nawet o tym nie wiedziała... poruszyliśmy temat miłości... tej romantycznej... a przynajmniej ja do niej wróciłem... coś odżyło, choć na moment, żeby za chwilę znowu przepaść w odmętach wspomnień, ale ożyło. Znowu 'tamto' uczucie...

Pomyślałem przez moment o tym, co teraz się ze mną dzieje... o otaczających mnie ludziach... o otaczających mnie dziewczynach, może kobietach? Wspomniałem wspomnienie Natalki.. i tak naprawdę, będąc szczerym, miłość do Moniki nauczyła mnie czegoś - przezorności. Wyszło mi w sumie na dobrze, ale jak stwierdziliśmy z Ulą - kochać głęboko, to kochać naprawdę, co więcej daje nam to przepustkę do możliwości osiągnięcia szczęścia... Być może wraz z odejściem mojego uczucia do Moniki utraciłem tą umiejętność na zawsze? Być może właśnie miłość romantyczna, ta, kiedy czekamy na ukochaną osobę, o której myślimy, dla której poświęcilibyśmy wszystko, jest przepustką do 'tego' szczęścia? Pamiętam co się ze mną wtedy działo... wtedy, kiedy Ją jeszcze kochałem... i dlaczego Ona to Ona, a nie 'o'na? Chyba na zawsze pozostanie ważna. Pamiętam, kiedy Ją kochałem, pamiętam co się działo.. rzeczywiście mógłbym zrobić dla niej wszystko... i... rzeczywiście, teraz jak na to patrzę, wydaje mi się to trochę szczeniackie, być może dlatego, że odganiam z góry możliwość czegoś takiego...? Może od razu odrzucam możliwość zaangażowania się? Wiem, że nie będę już w chorobie czekać przez pół godziny, żeby zobaczyć, jak idzie chodnikiem pod moim oknem... że nie będę patrzeć jak wraca z anglielskiego i jeśli tylko idzie sama, migiem nałożyć buty, kurtkę i biec jak krótkodystansowiec na olimpiadzie, żeby tylko Ją dogonić, potowarzyszyć troszkę, znaleźć się w Jej towarzystwie, nawet milcząc. I na pewno już, zapewne nieświadomie, bronię się przed tym, żeby iść z Nią w ten szaro-bury dzień, uslyszeć, że ta rozmowa nie będzie łatwa... i słyszeć te wszystkie słowa... na pewno też nie chcę już mówić, że Ją kocham... tym bardziej, że było to moje pierwsze 'kocham', jakie powiedziałem dziewczynie, tym bardziej, że czułem je jak mało jakie wcześniej słowo... i wiedziałem, że mówię je na próżno...

Teraz... teraz jestem inny. Teraz sam w sobie zabiłem swoją romantyczną miłość. W sumie dla swojego dobra. Pamiętam jak mówiłem o podejmowaniu ryzyka w pchaniu mojej znajomości z Moniką do przodu, to znaczy w jej próbie. Nie przewidziałem tego jednak, tego, że to mnie tak zmieni, w tak wielkim stopniu. Trudno... chyba będę musiał poszukać naprawdę niesamowitej dziewczyny, której mógłbym jeszcze raz zaufać i powiedzieć jej szczere 'kocham Cię', czując to i wiedząc, że druga osoba to odwzajemni.

Teraz jestem pewien, że Natalka była krótkim epizodem w moim życiu, czymś na kształt reklamy między filmami, i to reklamą nędznej telenoweli.

O tym jedak, że już z nią nie jestem, nie wie za wiele osób. Choć zapewne mi się tylko tak wydaje. Ta małomiejskość ujawnia się też w sprawach młodzieży. A może małomiejskość to przede wszystkim domena młodzieży? Przecież ploty nigdzie nie roznoszą się tak szybko, jak wśród nas... tak czy inaczej nie żałowałem za długo. Myślałem raczej o tym, że nie będe miał się do kogo przytulić w weekendowy wieczór, niż o niej, czy o uczuciu. I o dziwo nie dziwi mnie to podejście. Za to jednak, w zamian za moją rozłąkę, usłyszałem na swój temat kilak bardzo przychylnych osób, które potrafią nieco podnieść samoocenę. Rozmawiałem z jedną ze znajomych, która w tym roku trafiła do mojego LO, jako jeden z kotków. Powiedziała mi, kiedy oznajmiłem jej jak było i co zostało powiedziane między mną a Natalką, że zasluguję, wg niej, na dziewczynę, która mi zaufa i pokocha... dodała, że wiele dziewczyn mnie 'pragnie'... na początku rozmowy dodatkowo zapytała, czy nie mam ochoty na mały skok w bok z nią... sprawa kręci się wokół tego, że ona ma chłopaka w Niemczech (wyjechał do pracy), a ja... a ja jestem teraz wolny. Rozmawialiśmy kiedyś, że jeśli nie byłbym z Natalką, mogłoby między nami coś być, oczywiście w geście nieco flirciarskich żartów. Od słowa do słowa te żarty urosły jednak w rangę poważnie rozpatrywanej możliwości przeze mnie. I jestem świadom tego, że jeśli 'chciałbym' czegoś takiego, bez większych oporów mógłbym to od niej dostać. Poznać to można już po samym jej sposobie patrzenia... dość... szczególny.

Idąc dziś po szkole, a raczej po korytarzu, spotkałem tą dziewczynę, o której pisałem, że tańczyłem z nią na osiemnastce koleżanki. To, że panował wokół wprost zajebisty halas, zresztą jak zawsze, jest już normą. Ona jednak stała z jakąś koleżanką, rozmawiały niby. Szedłem w ich kierunku, a raczej w kierunku swojej klasy. Kiedy przechodzilismy obok siebie powiedziałem do nich cześć. I o dziwo: jedna z nich, 'nie ta', prawie że mnie zbagatelizowała, nawet nic nie odpowiedziała. Co innego druga, 'ta'. Wydawało mi się, że nawet, jakbym odwrócił głowę w przeciwną stronę i powiedział te symboliczne 'cześć', nawet w najbardziej zimny i oschły sposób, usłyszałbym tą samąodpowiedź, jabky wystrzeloną na spodziewane powitanie. Troszkę się zdziwiłem... a może i nie...? Miło się bawiło razem:)

W poniedziałek mielismy wycieczkę, ot taka mała wyprawka 3 km od szkoły w celach naukowych. Klasowo. Więcej zabawy i wygłupów, niż nauki. Zobaczyłem na niej w Monice po raz kolejny tego slodkiego dzieciaka, w którym się zakochałem... wspomnienie utopione w bólu. Nie wypłynęło.

P.S. Podczas pisania notki jadłem pomirody ze śmietaną. Pewnie każdy z was je jadł. Zauważyliście, że jeśli te ich małe pestki wypadną poza talerz, np. na stół, za żadną cholerę nie da się ich złapać? Próbowałem to zrobić normalnie, klasycznie, reką. Takie to śliskie, że niemożliwością jest to chwycenie w palce... to jak w 'Karate Kid' złapanie muchy w pałeczki do chińskiej żywności. Polecam jako trening nerwów.

Wystarczy, że powiem, iż dodalem swojego bloga do tego konkursu, który niedawno wystartował na blogowisku. Ciekawe swoją drogą co z tego wyiknie? Zapewne niezła zabawa i o nią właśnie chodzi.

Ta znajomość chyba nigdy nie wyszła poza ramy 'wakacyjnej'. Na tym etapie się narodziła i na tym zapewne umrze. Od jakigoś już czasu, od momencu, kiedy 'ta' osoba się wpierdoliła między mnie i Natalkę, zaczło się robić coraz zimniej, coraz nieprzyjemniej, coraz bardziej nieparzysto. Nawet pocałunki stały się tylko jakąś formą 'zrobienia czegoś, bo tak trzeba, bo wypada'. Jakby się dawało biednym 2 zł, bo 5 to za dużo...

Jeden SMS potrafił zepsuć wiele. Od jednego zaczęło się wiele innych rzeczy. Rzeczy, które nie potrafiły się same zahamować, których my nie potrafiliśmy powstrzymać. Słowo za słowem... doszły inne rzeczy... ona powiedziała, że zrobiłem coś, czego w rzeczywistości nie zrobiłem.. uwierzyła znajomej, nie mi, ta jej coś powiedziała, a Natalka nie pytając mnie o zdanie, zrobiła swoją wersję prawdy, nieprawdziwej...

Potrafiłbym to znieść... chyba każdy by potrafił.. jednak słowo 'kocham', mówione komuś wiele znaczy... jeśli przeciwstawi mu się wyrażenie 'chyba nigdy Ci nie ufałam'... boli.. bardzo boli.. słowo Kocham z ust tej osoby staje się wielkim kłamstwem... na tyle dużym, że nie chce się w nie powtórnie wierzyć. Chyba samo ono traci znaczenie, jeśłi samemu się doprowadziło do jego wyświechtania. Takie życie...

Rozmowa... na gg... jak zawsze... Natalka + ja. Rozmowa.. chciałem się z nią spotkać w piątek, kiedy wróciła ze szkoły... nie mogłem się z nią skontaktować... nie wiem czemu... stwierdzam, że się mnie boi, że boi się spojrzeć mi w oczy i powiedzieć co zrobiłem. Wietrzę bojaźliwy podstęp. Jakby chciała ze mną skończyć... bezstresowo. Nie spotykając się, nie widząc... po prostu koniec przez net, przez SMSa... tak, porównuję ją do Marty... i wiem, że z nią taka sprawa by nie wynikła. Wiem, że Marta powiedziałaby mi, że ktoś się jej podoba, że jesteśmy od siebie daleko, że nie może wytrzymać, że cokolwiek... nie trzymałaby tego przede mną w tajemnicy. I nie owijałąby w bawełnę. Zna wartość ludzkiego uczucia, i powiedziałaby mi to, jeśliby zaistniała taka okoliczność. Jest bardziej dojrzała, czuję jakąś więź z nią. Natalka... 16 lat.. to jeszcze gowniara... choc inteligentna, to strasznie niedojrzala... i jak to sama powiedziała... 'nigdy mi nie ufała'. Bardzo miło się przypomina od takiej osoby slowo 'kocham'. Bezsens.

Na dzisiejszej imprezie bardzo fajnie mi się tańczyło z jedną dziewczyną. Jedną z grupy Sylwii i Izy. Pachniała ładnie:] A co, może to nie jest ważne? Ładnie pachaniały jej włoski. I fajny miała tyłeczek:) Może coś z tego będzie...? Przynajmniej na pohybel byłym laskom? A dlaczegóżby nie?

'I`ve never broken the Law! I`m tle Law!'

Zostałem oskarżony o zbrodnię, której nie popełniłem. O świętokradztwo, którego nie byłem sprawcą... najciekawsze jest to, że nie wiem dokładnie co to było... ale od początku...

Wieczór... raczej noc... koło północy. SMS. Od Natalki... odebrałem... przeczytałem. Treść mnie co najmniej zasmuciła. 'Mam wątpliwości co do nas, mysle, ze nie jestes ze mna do konca szczery'. Próbowałem się dowiedzieć o co chodzi. Miałem swoje podejrzenia, podejrzenia, których nie ujawniałem. Zapytałem podejrzaną, czy to przypadkiem nie ona wmieszała się między mnie, a Natalkę. Jakimś cudem dowiedziałem się od Nat, że chodzi o mój stosunek do jakichś koleżanek. Skojarzyłem fakty, skojarzyłem osoby... zapytałem jedną dziewczynę, czy mówiła o mnie Natalce... zaprzeczyła. Nie wierzę jej.

Na zadane pytanie Natalki, odpowiedziałem, że nie mam przed nią żadnych rzeczy, których miałbym się wstydzić, tymbardziej nie skrzywdziłem jej wg mnie swoim zachowaniem i nie zrobiłem niczego, co mogłoby naruszyć nasze dobre stosunki. 'Acha, ok...' - padło z ust sędziny. Takie potwierdzenie, jakby chciała mi powiedzieć - 'jasne, udowodnij mi to..'

I tak właśnie, jak jednego dnia potrafiłem z Natalką wysłać do siebie po 10 SMSów a na koniec dnia porozmawiać jeszcze, tak przez kończący się właśnie tydzień nie dostałem od niej prawie żadnego SMSa. Zmartwiłem się. To wszystko brzmiało jak 'koniec'...

Wreszcie przyjechała ze szkoły... nie powiedziała mi o której przyjeżdża... chciałem po nią wyjść na przystanek... cisza... głucha cisza przerywana szybszym biciem serca...

Gadu-gadu... jak zawsze pierwsza forma komunikacji... rozmowa... monolog... mój... słowa, słowa... puste literki w rzędzie... o odmiennych znaczeniach... dla każdej ze stron. O co byłaś zła?... odpowiedź, która mnie zbyła... co słychać?... milcząca cisza... masz ochotę się ze mną spotkać?... jestem zmęczona... mam dużo lekcji... może jutro...

Jako odzew poszedłem do sklepu. 0.5. Do kumpla. Wypiilśmy. Przyszły posiłki, 0.5 i dwóch kolesi. Wypiliśmy. Poszedłem do domu.

Długo oczekiwane spotkanie... spotkanie, po którym wiele się spodziewam, z ktorego nie realizuję więcej, niż monotonną normę, które chyba było przedsmakiem końca, nuklearnej zimy między nami. Źle się czuła... bolał ją brzuch... leżeliśmy przytuleni... tak, jak zawsze... patrzyłem na nią.. nowa fryzura, która do końca się jej nie podobała... mi się podobała... patrzyłem... jest ładna... śliczna twarz... usta... oczy... i jakaś ściana między nami...

Chciała wyjść wcześniej. Źle się czuła... z jednej strony to rozumiałem... i nie chciałem jej zatrzymywać. Z drugiej moje egoistyczne ja zatrzymywało ją jak tylko się dało...

Jeśli tego nie popchnę do przodu, zatrzymamy się tu na dłużej... a potem ten wesoły wózek zacznie się staczać w dół... aż się rozbije...

Nie pisałem jakiś czas.. nie miałem jak.

Oczywiście jak to u mnie, zwalila mi się całą prawie rodzina na kark. Nie tam, żebym ich nie lubił, czy coś, ale przyjechał do mnie znowu brat... ten, którego miałem przez sporą częśc wakacji u siebie. Do tego przyjechała jego mama, która teraz wyjeżdża do USA, no i ofkoz jego rodzona, a moja cioteczna, siostra. Jakby tego było mało, przyjechała jeszcze moja osobista siostra rodzona z Niemiec. A raczej przyjeciała. Normalnie z Niemiec. Czujecie? Qrna, szlachtaja naczelnaja;)

Jak na złość niedługo potem jak przyjechała rodzinka, dopadło mnie jakieś choróbsko. O dziwno po raz kolejny było to w takim momencie, kiedy byłem 'nieco' rozbity psychicznie... ich przyjazd zawsze wywala mi wszystko do góry nogami. Najgorsze było to, że nie mogłem się normalnie spotkać z Natalką... cala chata ludzi... zresztą, nie ma o czym mówić. Zamiast zapraszać Natalkę do siebie, spotkaliśmy się na podwórku... jednak szybko zamieniliśmy to na ciekawszą alternatywę - poszliśmy do niej oglądać jakiś film... chyba 'Final Fantasy: The spirit inside', czy jakoś tak...

Po dość udanym seansiku (nie wiem czemu wolę, kiedy odbywa się on u mnie), pocisnęliśmy w jedno miejsce, żeby dziewczę mogło sobie spokojnie zapalić. Kiedy tylko mielismy wychodzić z klatki, spotkaliśmy rodziców Natalki. Skończyło się na 'dobry wieczór' z mojej strony. Z ich też. osiedzieliśmy trochę na dworze... bylo dość chlodno, a oboje byliśmy podziębieni... zaczęliśmy się zbierać. W drodze powrotnej spotkałem jednak koleżankę z klasy. Pytała mnie wcześniej o informatory policealne... pogadałem więc z nią moment... Oczywiście gadka zeszła na inne tory... zaczęliśmy mówić o Monice. Nie ma co się zagłębiać w szczegóły - suma summarum wyszło na to, że koleżanka delikatnie 'pojechała' po Monice... Natalka chyba nie wie dokładnie co czułem do Moniki. Chyba jej o tym nie mówiłem... wspominałem oczywiście, że przed nią był ktoś, kogo kochałem, ale nie mówiłem kto to był. W międzyczasie mojej rozmowy z Majką, Natalka zaczęła bardziej odczuwać dyskomfort spowodowany późną porą i brakiem cieplejszej odzieży wierzchniej... przytuliłem ją. Nie chcę, żeby wyszło na to, że jestem egocentrykiem, czy coś w tym stylu, ale Majka chyba do mnie coś czuje... trudno... czas decydować się na konkretne kroki... Obojętność mnie zaczęła pożerać, walczmy z nią...

W szkole zauważyłem, że Monika była jakaś smutna... nie wiem z czego to wypływało... być może Majka, koleżanka, z którą rozmawiałem o niej, powiedziała jej to i owo o jej zachowaniu... byc może powiedziała jej o Natalce. Nie mam najmniejszego zamiaru w to wnikać... i odziwo jakaś część mnie, widząc Monikę smutną, cieszyła się. Nie żebym skakał pod sufit z satysfakcji, ale czułem jakiąś niewyjaśnioną radość.. może jej namiastki... nawet już nasze 'kontakty wzrokowe', które kiedyś mnie tak bardzo cieszyły, teraz są tylko wspomnieniem i procesem pozwalającym popatrzeć na tą samą, ale nie tak już piękną buzię...

Dziś rano wyjechała siostra do Niemiec... znaczy wyleciała:) Przyszedłem do domu... do SWOJEGO osobistego pokoju, który ona zawsze zajmuje, kiedy przyjeżdża... ten ogrom syfu jaki zostawiła po prostu mnie przeraził. Jestem w nim niejako mistrzem, ale ona przebija mnie bez problemu... to pewnie wynika z tego, że dziewczyna ma więcej pierduł do porozwalania.. np. macie w zanadrzu staniki (my nie), pierścionki (my nie), łańcuszki (my nie), i masa innych pudrów, toników, szminek, perfum, podpasek, tabletek i całego tego barachła... uporałem się z tym w mistrzowski sposób, na koniec ztarłem qrze, poodkurzałem. Jako wieniec laurowy, któy sam sobie wkładałem na głowę zapaliłem kadzidełko (w przeszłości spalano siarkę, żeby odgonić złe moce, nawiązujemy więc;))... This room is clear... Wreszcie u siebie...

I tegoż samego dnia, dziś, mój ulubiony ziom, KarX, miał urodzinki. Wczoraj jakoś żartowaliśmy o tym, że kupimy taką dużą czekoladę i ją opierdolimy na dużej przerwie. Nie skojarzyłem faktów, chociaż wcześniej, całkiem niedawno (chyba w weekend) rozmawialiśmy o tym, że KarX ma urodziny jakoś dziś.. ofkoz jak rasowy facet - zapomniałem. Dowiedziałem się o tym, a raczej sobie przypomniałem, kiedy na angolu zaczęliśmy śpiewać 'stolat'... z początku nawet nie wiedziałem dla kogo śpiewamy... skleiłem się dopiero, kiedy odwróciłem się i obadałem kto siedzi - KarX:)

Poszedłem do sklepu na długiej przerwie i kupiłem jej tą big-szokoladę. Fuxem złapałem na przerwie, jak już wychodziła ze szkoły. Złożyłem życzenia, dałem prezencik.

I tym miłym akcenem żegnamy się jeszcze milszym textem KarXa: 'Buziaki&Siuraki':)