chaos-angel

Myślałem ostatnio. Chyba pod wpływem tego wszystkiego. Te zdarzenia w moim życiu wywołały refleksje na temat miłości. Otóż doszedłem do wniosku, że miłości po prostu nie ma...

Zacznijmy od początku... początek będzie w wersji dla chłopaków. Widzimy dziewczynę. Ok, widzę dziewczynę. Potencjalną osobę, która dajmy na to mi się podoba. Podoba w sensie, żę nie latam za nią z wywieszonym jęzorem, a po prostu zwracam uwagę z świadomością, że mogłoby się kiedyś wydażyć między nami coś więcej. Co na to wpływa? Otóż rzecz jedna, podstawowa, o której większość chciałaby mówić, że nie znaczy wiele, pewnie dlatego, że przemija, jednak to właśnie ona warunkuje: "ta, czy inna". Chodzi o urodę. O to, co na zewnątrz. Poznając początkowo człowieka patrzymy na jego wygląd, każdy na to, na co mu odpowiada, ale to przecież wygląd. Nie zapoznajemy się z kimś początkowo przez rozmowę, przez poznanie jego charakteru, bo te bardziej złożone rzeczy wychodzą dopiero po "obadaniu" kogoś. Czyli poznajemy ją. Duży wkład w to wszystko ma sexualność. Osoba nam się podoba, świadomie lub podświadomie wiemy, że "to" moglibyśmy z nią robić. Potem, może nawet niezauważalnie, dochodzą do naszego popędu sexualnego inne rzeczy, które przyoblekamy w mniej lub bardziej wymyślone rzeczy, cechy, itd. Widzimy też charakter, coś, co nam odpowiada, lub nie, bo w jakiś sposób stymuluje naszym poczuciem bezpieczeństwa. Szukamy osób, które nie są zabardzo odmienne od nas samych. Jeżeli jesteśmy "spokojni", nie szukamy osób rozrywkowych, które lubią siębawić, balangować, itd. Może to wynikać z tego, że chcielibyśmy spędzać czas z tą osobą, z drugiej strony możemy np. bać się, że na takiej balandze ktoś może nam ją odbić. Jednak po zapewnieniach tej osoby, że tak bardzo nas "kocha", że nie zdradziłaby, że nie puściłaby się z kimś innym, czujemy się trochę bezpieczniej. Czujemy się? Może tylko sami w sobie próbujemy wytworzyć coś, co się nazywa zaufanie, czyli zwyczajny "kredyt", którym obdarzamy inną osobę. W ten sposób my czujemy się niejako zabezpieczeni, tak smo ta druga osoba daje sobie większe pole do manewru. Wtedy zaczyna się, nazwijmy to, chodzenie. Zwyczajowe docieranie się nawzajem. Poznajemy dokładniej drugą osobę, poznajemy jej "wady i zalety", czyli cechy charakteru, które są dla nas do zaakceptowania, lub nie. Wcześniej, między zaufaniem i poznawaniem jednak jest jeden bardzo ważny moment. Dana osoba nas "oczarowuje". Po kolei zauważamy jej dobre cechy, które od razu nam się rzucają w oczy. I właśnie w tym momencie, na tym konkretnym etapie mozna powiedzieć o czymś, co nazywamy "miłością". Bombardują nas różne rzeczy, które wyciskają same słowa: "Boże, jaka ta osoba jest wspaniała". Jednak to tylko od nas zależy, czy zauważymy to, czy nie, czy przypadkiem nie powiemy: "to mi się w niej podoba, ale to już gdzieś widziałem, więc nie jest taka niezwykła". Jeżeli byśmy nie widzieli, jeżeli byśmy nie uczestniczyli w tym etapie, zapewne nie mówilibyśmy o czymś, co nazywamy miłością. Potem ten etap gdzieś się zaciera, nie dostrzegamy go, tylko to, że nam się ten ktoś podoba, nawet nie wiemy dlaczego.

Dlaczego mówiąc o miłości mamy na myśli jakieś wielkie uczucie, trwające przez całe życie...? Chcemy miłość w taki sposób postrzegać, chcemy w niej widzieć coś wielkiego, coś trwałego. Tak przecież nie jest. Wiecie, dlaczego kochamy, bądź nie? Jeżeli sprawimy, że uda nam się zapomnieć o jakiejśosobie, o osobie kochanej, okauje się po jakimś czasie, że ona wcale nie jest taka niezwykła. Dostrzegamy w niej wady, normalne bolączki, po prostu zwykłego człowieka. "Kochamy" nadal, jeżeli wciąż bombardujemy się myślą o tej osobie, przywołujemy sobie jej obraz, chwile, w których czuliśmy, że ta osoba jest szczególna, lub po prostu jakąś rzecz z nią związaną. Przeważnie jest to uśmiech, spojrzenie, jakiś gest. Czyli znowu powracamy do fizyczności.

Podsumowanie: Miłość to fizyczność przyobleczona w nasze wymysły, w które wierzymy, lub nie. Tylko od nas to zależy. Tylko więc od nas zależy, czy miłość istnieje, czy nie.

Wieczorne SMSy. Miały być rozładowaniem napięcia, jakąś formą zabawy, żartu. Napisałem do Niej, że podzieliłem grupę na mniejsze, że jest razem ze mną, żeby przyszła jutro, że zaczniemy pisać pracę. Zartowałem. Odpowiedziała, że nic o podziale nie wiedziała, że woli nie być w takiej grupie, że woli nie przychodzić, że "wiem dlaczego". Kurwa, właśnie dlatego chciałem się spotkać.

Posypały się inne SMSy. Wiele, ciągle, jeden, za drugim. Słowa, słowa, słowa... zbudowane z liter, z symboli, każdy tak wiele znaczy, każda litera, postawiona w nieodpowiednim miejscu tyle zmienia, zmienia tak bardzo całe przesłanie. Nawet zasrany wykrzyknik w złym miejscu boli jeszcze bardziej. Miłość za pomocą SMSa... Moja miłość została uprzedmiotowiona do postaci kodu binarnego przesłanego drogą radiową. Irytujące. Odważne wiadomości, jedna, za drugą, pytania wprost, odpowiedzi jeszcze bardziej bolące. "Nie chcę być z Tobą w grupie"..., "Im bardziej Ty mi mówisz co czujesz, tym bardziej ja się oddalam"..., "Po prostu... musisz wybić mnie sobie z głowy"..., "Nie chce Cię jeszcze bardziej w sobie rozkochiwać"...

Czuję, jak powraca. Namacalny ból w okolicach klatki piersiowej. Nie urojony, wymyślony, fantazyjny ból... realny impuls, który sprawia, że chce się złapać za klatkę. Boli, bardzo. Po raz drugi. Po co...? Walka o szczęście. Warto? Warto tak się poświęcać? Warto się kurwa angażować? I po co to? Dla idei? Nadziei, że "może kiedyś się uda"? Dziwicie się, dlaczego jet tak mało wrażliwych facetów, dlaczego jest więcej ludzi, dymających puste lale. Facet nie chce ryzykować, nie chce ryzykować zawodu. I racja, po co ma się męczyć, jak może iść do dyskoteki, pomachać umięśnionymi łapami, wyrwać jakąś dupę, przerżnąć lampucerę, albo dwie, przy okazji potem uciekając od jej chłopaka. Fun jak cholera, żyjesz nie gnijesz. I dlaczego jest ich tak wielu...? "To świat nas zmusza do buntu...". Może nie świat, ale wy, wy dziewczyny. Niby czemu? Przecież faceci to takie nieczułe chamy... Zapewne każdy z nich ma conajmniej jeden zawód miłosny.

Jestem na Nią zły. Bardzo zły. Pomyślałem przez moment, przez pryzmat tych wiadomości, że jest jedno wyjście, jedno wyjaśnienie tego [J]jej zachowania. Pomyslałem, że ktoś mógł [J]ją kiedyś skrzywdzić, że mogła się spażyć. Że ma jakiś uraz, który nie pozwala [J]jej szukać szczęścia, że nawet to, którego nie musi szukać, jest przez [N]nią odbierane jako atak. Potem jednak doszedłem do wniosku, że to, czego się dowiedziała, w ten czy inny sposób, powinno przełamać lęk, strach, obawę.

Dlaczego to tak kurwa jest? Przyciągam do siebie dziewczyny, u których nie podoba mi się nic, albo to coś jest niewystarczające, żebym mógł o nich pomysleć w poważniejszych kategoriach. Nie działam na zasadzie: zdobądź, poderwij, przeleć raz (jak było fajnie to kilka razy), rzuć. Wypatrując dziewczyny, próbuję znaleźćw niej cechy, które mi się spodobają, zaimponują, które po prostu powinna mieć. Staram się mysleć bardziej perspektywicznie. Chyba moje otoczenie jest za młode na to, na takie pojmowanie świata. A może ja jestem jakiś pojebany. Albo jakiś pokemon, czy inny paszczak ze mnie.

"Nie warto, nie warto walczyć o szczęscie, o TO szczęście" - więc kurwa nie licz na jakieś uśmiechy, na życzliwość, na przyjaźń. Przynajmniej nie teraz. Stajesz się moim naturalnym wrogiem. I [C]ciebie, jako pierwszą będę starał się wyeliminować z mojego życia.

Zapomnieć o tym wszystkim. O tym, czym przez moment obdarował mnie los. Dlaczego to szaleństwo trwa tak długo? I dlaczego muszę zmyć z siebie tą skazę? Dlaczego nie chcę? Myśląc o nich wszystkich, o dziewczynach, [J]ją jako ostatnią chciałbym wymazać z pamięci. Osobę, która dawała mi nadzieję na kobiecą nację, która w chwilach mojego największego załamania dawała mi siłę, nadzieję na lepsze jutro, na życie.

Pamiętam, jak przez mgłę, jak kiedyś budziłem się. Wstawałem rano. Budzik wył o 7.00. Otwierałem oczy, z myślą, że trzeba iść do szkoły. Wiele rzeczy mnie denerwowało. Każdy ranek, to czas z myślą, myślą, żę nie chcę tego ciągnąć, że nie ma sensu widywać kolejnych poranków. Jednak ciągnąłem je, "dziwne" myśli przechodziły, myśli, z którymi walczyłem wiele lat. Dorastałem. Kiedy "dorosłem", zaczęło się coś dziwnego. Próbowałem szukać. Czegoś. Celu, dla którego warto żyć, który napędzałby mnie. Chwytałem się pojedynczych, wyimaginowanych rzeczy, które tak naprawdę były namiastką. Dopiero w lo, jakoś w drugiej klasie chyba, zauważyłem, że nieprzejmując się dniem dzisiejszym i tym, co było, można naprawdę odpocząć. Nie potrzebowałem żadnego kopa, celu, czegokolwiek. Potem jakoś zwątpiłem. Patrzyłem na was, na dziewczyny i wątpiłem. Wątpiłem w was. Aż odkryłem [J]ją. [T]tą, kóra napędzała mnie. Która była koleżanką, przyjaciółką. Która się uśmiechała, bez przyczyny się przytuliła, która się wyżaliła, która po prostu była. Napędzała. Kawałek po kawałku odkrywając taki cud, czułem się jak dziecko, rozpakowujące wielki prezent, przewiązany czerwoną, szeroką kokardą. Czułem się świetnie, zafascynowany i oczarowany. Pamiętam, jak drżało mi serce, kiedy poznawałem [J]ją. Ze świadomością, że nie mogę się mierzyć z kimś takim, jak [O]ona. Że moja rola w tym wszystkim, to najwyżej próba poznania [J]jej fenomenu. Poznawałem. Widziałem TYLKO dziewczynę, wesołą koleżankę, zmieniającą moją szarą, papkowatą rzeczywistość, śmierdzącą sprawami domowymi, ciągłą monotonią, beznadziejnymi myślami w wesołą przejażdżkę kolorową kolejką górską, bez żadnych zmartwień, problemów, kłopotów. Jak dziecko. Jakbym się przy niej cofał w czasie. Jak gdybym stawał się na nowo małym urwisem, wesoło biegającym po podwórku, z rozmierzwionymi, białymi od słońca włosami, z brudną buzią, którego problemem jest wyznaczony czas na kolejny posiłek, którym zresztą i tak się nie przejmował, bo nie znał się na zearku. W pewnym momencie zapragnąłem czegoś więcej. Widziałem zakaz, widziałem furtki, płoty. Widziałem też to, co mogło się znaleźć za nimi. Widziałem kobiecą sylwetkę, widziałem kogoś, kto mnie zniewalał, kto mi imponował, przewyższał w każdym calu, kogo chciałem jednocześnie obronić przed tym syfem, przed złem tego pierdolniętego świata, kogo chciałem mieć przy sobie, opiekować się, cieszyć tym samym szczęściem.

Łzy, o których już zapomniałem znowu stają się rzeczywistością. Płaczący chłopak... jasne, jakiś mięczak. Albo tylko napisane, ładnie wygląda, wygląda, jakby naprawdę mu na niej zależało... Tylko ja mogę wiedzieć, że te łzy są prawdziwe. I tylko ja wiem, dlaczego ciągle zostawiają wilgotny ślad na policzkach.

Dzień, zaczynający się od porannej kłótni (wymiany zdań:) ) z qmplem, odnośnie pisania projektu. Dwie różne koncepcje. Niestety mój indywidualizm odrzuca wszelkie formy narzucenia mi jakiejkolwiek woli, poza swoją własną. Tak czy inaczej, ostatecznie poszedłem na pewnego rodzaju ustępstwo, aby nie wprowadzić większego zamieszania do grupy, niż to potrzebne. Znowu zapierniczanie, cztery bite godziny.

Początkowo poszedłem do qmpla po kilka materiałów do pisania wstępu, którym się ostatecznie już zajmuję. Potem runda po mieście: odebrać zdjęcia dowodowe, wpaść do biblioteki, do banku wpłacić kasę dla kolesia na konto, do matki do pracy - kupić kartę do telefonu, pogadać o duperelach. Potem znów robota - "wycieczka" na granicę do komendanta tego całego przejścia. Kiedy szedłem z qmplem na wyznaczone miejsce, z którego mieliśmy jechać na granicę, czułem, że to będzie beznadziejne. Choć mieszkam od tego przejścia całe 3 km, to nigdy tam nie byłem, jednak jakoś niespecjalnie mi się chciało odwiedzać to miejsce. Mokry śniego-deszcz zacinał pod niezłym kątem, źle się szło, wiatr wiał: zimno, szaro, nudno. Jednak doszliśmy na miejsce. Okazało się, że zasuwamy tam dwoma samochodami. Mogliśmy z qmplem wybrać. Wybrałem ten, w którym o dziwo siedziało Kochanie. Usiadłem obok Niej, obdarowała mnie miłym uśmiechem. Zrekompensowało mi to wszystkie uniedogodnienia związane z przejażdżką. Droga powrotna była trochę bardziej... zabawniejsza na swój sposób, ale to nic.

Wysiedliśmy po kilkunastu minutach koło domu kumpla. Zaprosił mnie i Monikę na herbatę do siebie. Nie odmówiłem, choć nie przepadam za kolesiem. Za to przepadam za Nią.

Posiedzieliśmy jakiś czas. Wypiliśmy herbatę. W międzyczasie zauważyłem, że ten właśnie kumpel ma zajebistą matkę. Trudno to wyjaśnić, poza tym za dużo musiałbym pisać sytuacyjnych rzeczy, w których ciężko ująć sedno sprawy, a ich wynikiem w najlepszym wypadku byłaby "steorotypowa" mama. Tak czy inaczej, jest niezła.

Kiedy siedziałem u kumpla, Ona coś tam robiła przy kompie; nachyliła się w taki sposób, że jej dżinsy odsłoniły fragment bielizny. Kiedyś byłem trochę dziki na tym punkcie, dziki, znaczy że lubiłem patrzeć na takie excesy. Teraz też, popatrzyłem na to z lekkim uśmiechem, jakbym patrzył na bieliznę siostry. Rozbroiły mnie jej kolorowe majteczki. Normalnie rozwaliły:)

Nie doczekałem się jednak kontynuacji zaczętej dziwnie wczorajszej rozmowy na temat zawartości mojej dyskietki. Nie bylo totalnie nic, a nic podniesione do n-tej potęgi nadal pozostaje... zerem. Szkoda, może nie było czasu, może nie wiedziała co powiedzieć. Nie naciskałem. Ktoś tu, na blogu, poradził mi, żeby nie robić nic na siłę. To jest jakieś rozwiązanie, jednak prowadzące do bierności, bierności, która... rozbija. Chyba Ją zaproszę jutro do siebie.

Obserwując innych gubię się, pośród uśmiechów, których szczerości nie mogę odgadnąć gubię się, pośród ludzkich, normalnych chyba zachowań, gubię się.

Ferie się zaczynają... Nom, ciekawe dla kogo...? Dziś wstałem o nieprzyzwoicie , totalnie nieferiowej godzinie 7:30. No i co? Jak sięjest zaangażowanym w śmierdzące projekty, trzeba cierpieć. No i pocierpiałem. Niby nic - zeszło mi w sumie do 14 z kawałkiem. W sumie nieźle było, troszkę się popracowało. Ofkoz nie mogło zabraknąć Kochania. Jednak kiedy próbowałem wydobyć z Niej jakiś przejaw przeczytania moich wypocin, nie dostrzegłem totalnie nic. Trochę mnie to zdziwiło, może zmartwiło. Początkowo chciałem zapytać, miałem szczerą ochotę, jednak ta topniała, jak leżacy wszędzie śnieg, wraz z dojrzewaniem dnia. Kiedy już niemalże rozchodziliśmy się do domów, zaczęła się luźna rozmowa na zasadzie żartów, kto Ją odprowadzi do domu. Pomiędzy żartami, niewinnymi słowami wyszło, że ja to zrobię. W sumie nie spodziewałem się tego. Ale nie miałem też żadnych obiekcji. Poszedłem. Dopiero wtedy, kiedy odeszliśmy jakiś kawałek, wspomniała, że zaczęła to czytać, że jest w trakcie. Powiedziała, że jest zszokowana tym, że "tyle" napisałem (jakby to ilość się liczyła..), że powinienem zostać jakimś poetą. Odpwiedziałem, że zostałem dla Niej. Teraz... co z tego...? Otóż powiem szczerze, że spodziewałem się zgoła innej reakcji, może nie tego, żeby mi się rzuciła na szyję, czy coś w tym stylu, ale spodziewałem się czegoś innego. Może tego czegoś doczekam się jutro; też mam robotę, też z Nią (ofkoz wśród "tłumu" innych ludzi, których najlepiej dla mnie by tam nie było).

Tak czy inaczej, jutro znów do roboty, znów z jakąś nadzieją, znów z jakimś dziwnym uczuciem, które mnie uspokaja.

Nie dane mi było się dziś z Nią zobaczyć. O dziwo nie jestem za bardzo zmartwiony. Wiem, ze jutro się z Nią spotkam i to bankowo. Niestety strasznie wcześnie, bo koło ósmej. Ciekaw jestem przebiegu tego spotkania. Poza pracą napewno wyjdzie coś uczuciowego. Kolejna porażka? Don`t care, wondering why...?

Mam w sobie jakieś dziwne uczucie. Jakbym Ją złamał; w sobie, w Niej. Chyba dlatego, że dałem Jej tą dyskietkę. Sporo było tam uczuć, które chciałem Jej przekazać, a nie udało mi się, gdyż nie miałem odwagi, czasu, sposobności.

Przegrana zmusi mnie nad wtopieniem się w Nią, nie w siebie...